Hoe gaat het in de liefde?

Leestijd: 4 minuten                                                                                                                                          Geschreven door Jodi                                                                                                                                                                                                               

De meest gestelde vraag aan singles, en tegelijkertijd de vraag die de meeste irritatie oproept: ‘Hoe gaat het in de liefde?’. Je weet wel, die ene vraag die je welgeteld binnen vijf minuten te horen krijgt nadat je je voet over de drempel hebt gezet bij dat ene familielid. De vraag die je blijft achtervolgen in elk willekeurig gesprek met een bekende. Maar wat maakt deze vraag nou zo irritant? 

Want met de vraag op zich is natuurlijk niets mis. Een hele normale vraag, vaak gesteld door iemand waar je het goed mee kan vinden. Geen probleem dus, zou je zeggen. En toch krijg ik (en met mij grofweg geschat zo’n 80% van alle singles) vaak de kriebels van deze vraag. Hoe goedbedoeld ook. Dus vond ik het tijd om te onderzoeken waar deze onredelijke irritatie op deze ogenschijnlijk doodnormale vraag vandaan komt.

SHAME ON YOU
Volgens socioloog Van Heesch (zie haar bijdrage aan een artikel in Het Parool) komt de irritatie door een gevoel van schaamte. Ze legt uit dat een relatie hebben, of überhaupt ‘samen zijn’ de standaard vormt in onze samenleving. Zo kom je makkelijker aan een huis als je samen bent en zijn er bepaalde belastingvoordelen als je samenwoont. Prima natuurlijk, maar dat betekent wel dat op het moment dat je niet samen bent met iemand, je dus niet voldoet aan die norm. En ondanks dat je je misschien happy single voelt, kan er dan tóch een gevoel van ongemak of irritatie ontstaan op het moment dat iemand je met de neus op de feiten drukt en vraagt hoe het in de liefde gaat (oftewel: of je inmiddels al aan de norm voldoet). Want uiteindelijk is dat wat we als mensen allemaal onbewust willen: geaccepteerd worden en binnen de kaders van onze maatschappij passen (zie ook de ‘Social Learning Theory’ van Bandura over de invloed van sociale normen en gemeenschapsnormen op ons denken en gedrag). 

“Heb je geen relatie? Dan ben je vást unhappy”

Dat ‘happy single’ wordt trouwens niet aannemelijk bevonden. Samenzijn is de norm, daar voldoe je niet aan, dus ben je vást unhappy. Op die manier is de vraag ‘hoe gaat het in de liefde’ niet alleen een extra herinnering aan het feit dat je niet voldoet aan de norm, maar zit er ook nog eens een meelevende toon aan. Single zijn wordt immers gezien als iets tijdelijks, iets waar je even doorheen moet voor je eindelijk het ‘ultieme geluk’ in de vorm van een relatie hebt gevonden. Je eigen happy single-ness wordt constant in twijfel getrokken. Want gelukkig én single zijn, dat kan haast niet samen gaan… En wat nou als je inderdaad verlangt naar een relatie en een happily ever after? Dan wordt je dus even keihard met je neus op de feiten gedrukt (en bovendien al snel als wanhopig bestempeld). En da’s nie leuk verdorie.

GOED VERSUS SLECHT
Er zitten dus een heleboel aannames verborgen in de welbekende vraag die je voor je voeten gegooid krijgt. Deze schuilen eigenlijk allemaal al in de manier waarop de vraag ‘hoe gaat het in de liefde’ geformuleerd is. Het woord ‘hoe’ doet namelijk vermoeden dat de vraag beantwoord kan worden door ofwel ‘goed’ ofwel ‘slecht’. En wie bepaalt wat goed en slecht is in de liefde? Is het per definitie ‘goed’ als je veel te vertellen hebt en ‘slecht’ als dat niet het geval is? Want wie bepaalt dat veel daten samenhangt met succes in de liefde? En dat langere tijd (bewust) single zijn geen geluk kan brengen? Er is geen zwart of wit, het één sluit het ander niet uit. Laten we het er dus alsjeblieft over eens zijn dat er wat betreft liefdesstatus geen goed of slecht bestaat, ondanks dat ‘de’ vraag anders impliceert. Mocht je daar een dikke tip voor kunnen gebruiken: ik vind het vrij satisfying om de vraag naar mijn liefdesleven bewust te antwoorden met: ‘Goed! Er is helemaal niets gaande momenteel’. Gewoon alleen om mensen die bij ‘goed’ een ander idee in gedachten hadden op het verkeerde been te zetten. Heerlijk.

“Laten we het er alsjeblieft over eens zijn dat er wat betreft liefdesstatus geen goed of slecht bestaat”

JE BENT WAT JE DATE
Zoals Noor Spanjer beschrijft in haar boek hebben we liefde zó belangrijk gemaakt, dat de status van ons liefdesleven een groot onderdeel is geworden van onze identiteit. We zijn ervan overtuigd dat het wel/niet hebben van een partner ons iets vertelt over de persoon in kwestie. Maar mensen zijn zoveel méér dan hun liefdesstatus! Hoe het liefdesleven van iemand ervoor staat zegt per definitie helemaal niets over wie of wat ze zijn. Of over hun mate van geluk. Ook Noor stelt dat het grote onzin is dat mensen je leven als ‘onaf’ bestempelen op het moment dat je geen partner hebt. Het gaat er in het leven namelijk om dat je je geliefd voelt, niet om of je al dan niet verliefd bent. En dus gaat de vraag ‘hoe gaat het in de liefde?’, met name door de grote waarde die eraan wordt gehangen in combinatie met de hoopvolle blik die mensen erbij opzetten, voorbij aan hoe iemand in het leven staat en aan wat er écht toe doet.

Betekent dit alles dat je nooit meer uit interesse naar iemands liefdesleven mag vragen? Natuurlijk wel. Stoppen met het dialoog aan te gaan is nooit een oplossing (meteen een goede reminder voor alle andere discussies die momenteel spelen). Maar doe iedereen, especially alle vrijgezellen, een plezier en onderdruk die hoopvolle blik bij het stellen van de vraag, al helemaal als het antwoord niet strookt met de maatschappelijke norm. Bewonder iemands onafhankelijkheid óf laat iemand zichzelf lekker een zielige vrijgezel vinden. Als je jezelf de volgende dag maar weer bij elkaar raapt. Want je bent zó veel meer dan je liefdesstatus. 

Oh ja, en hoe het met mij in de liefde gaat? ‘Goed! Momenteel lekker helemaal niets gaande.’